Ég var því komin á fremsta hlunn með að hætta við að fara þegar ég rakst á gamalt Æskublað þar sem haft var eftir 13 ára strák að þessi leið væri bara "létt dagsferð". Með því að leggja saman þessar mismunandi upplýsingar og deila með tveimur fékk ég út að ferðin væri í meðallagi erfið, þannig að óhætt væri fyrir mig að fara og sá ég alls ekki eftir því.

Lagt var af stað í rútu 20:05 frá Umferðarmiðstöðinni. Síðan tók við þriggja tíma löng og þreytandi keyrsla til Landmannalauga. Til að drepa tímann notaði fólk ýmsar aðferðir, svaf, taldi stjörnur eða skiptist á skemmtisögum. Þegar komið var á áfangastað voru flestir orðnir þreyttir og slæptir. Farangurinn var drifinn inn í skálann nema hjólin sem urðu að vera úti í kuldanum. Okkur var úthlutað herbergi á neðri hæð skálans og áttum að fá að vera þar út af fyrir okkur. Það breyttist þó og okkur var sagt að þrír útlendingar yrðu að vera með okkur í herbergi, þurftu því tveir að vera í sumum kojunum. Þegar allir höfðu komið sér fyrir í svefnpokunum hafði ég vonast til að einhver tæki að sér að segja magnaðar draugasögur. Mér varð ekki að ósk minni því allir steinsofnuðu um leið nema ég og rúmfélagi minn. Við gátum lítið sofið fyrir hrotum, þruski og ljósagangi en einn útlendingurinn var mikið á ferðinni um nóttina með vasaljós sem hann notaði m.a. til að lýsa framan í okkur.

Loksins kom morgun og var fólk misvel sofið.  Búið var að ákveða að leggja af
stað klukkan 9,  flestir flýttu sér því að fá sér eitthvað að borða og útbúa sig. Veðrið leit ekki vel út, það hafði snjóað um nóttina og núna var slydda. Það var því ekki um annað að ræða en að klæða sig vel og vona að veðrið myndi batna.

Eftir hópmyndatöku fyrir framan skálann var loksins hægt að hjóla af stað, þá var klukkan 9:30.

Ekki vorum við búin að hjóla nema nokkra tugi metra þegar fara þurfti af hjólunum og leiða þau eftir einstigi.

Síðan tók við fínn malarvegur þar sem hægt var að þjóta áfram. Eftir að hafa hjólað nokkra kílómetra var sólin farin að skína og var því nauðsynlegt að fækka eitthvað fötum því flestir, ég þar á meðal, var klædd miðað við að það væri snjókoma og frost.

Áfram var hjólað á jafnsléttu eftir fínum vegi, í frábæru veðri, kílómetra eftir kílómetra. Markmiðið var að komast að Ófærufossi í Eldgjá en þangað voru u.þ.b. 35 km. Ég hjólaði áfram og var alltaf að bíða eftir þessum hrikalegu brekkum en þær létu bíða eftir sér. Það var ekki fyrr en eftir 20 km sem fyrsta erfiða brekkan kom en síðan komu þær ein af annarri. Þær voru samt ekki það erfiðar að ég gat hjólað upp þær flestar.

Ekki má gleyma ánum, bær voru nú ekki jafn svakalegar og ég hélt og ekki nema um tuttugu talsins. Á þessum árstíma er lítið í ánum og því var hægt að hjóla yfir nokkrar. Yfir sex eða sjö ár varð þó að vaða. Til þess notaði fólk gamla strigaskó, sérstaka vaðskó eða fór í gúmmískó og laxapoka. Í þessum ám var hægt að fylla á vatnsbrúsana en vatnið var ískalt og gott.

Eftir að hafa hjólað upp í móti nokkra kílómetra kom að því að hærra varð ekki komist. Þá byrjaði æðisleg brekka sem ekki sá fyrir endann á. Eins og flestir, elska ég að hjóla niður brekkur á ofsahraða og var þetta sú lengsta og skemmtilegasta brekka em ég hef farið.  Einn fór reyndar svo hratt að vaðstrigaskórnir fuku af hjólinu og urðu eftir á veginum án þess að hann tæki eftir því!
Ég var fyrst niður brekkuna og síðan komu hinir einn af öðrum. Einn ætlaði að reyna "frammúrakstur" rétt áður en þessi langa brekka endaði en var svo óheppinn að fljúga af hjólinu. Hann var með hjálm og meiddist sem betur fer aðeins á öðru hnénu.  Svo heppilega vildi til að einn úr hópnum er hjúkrunarfræðinemi og annar sjúkraþjálfari þannig að hinn slasaði fékk góða aðhlynningu.

Öll gátum við hjólað áfram eftir Eldgjá, í átt að Ófærufossi. Í Eldgjá eru tvær stórar og lygnar ár sem þurfti að vaða yfir. Vatnið náði þó aldrei hærra en upp að hnjám á lægsta manni.   Það var hjólað áfram uns ekki var hægt að komast lengra með  góðu   móti. Þá   var  nesti  og myndavélar sett í poka og gengið þann stutta spotta sem eftir var.  
Loksins var hinu langþráða takmarki ferðarinnar náð, að sjá Ófærufoss.   Því miður er hann núna án steinbogans fræga sem brotnaði s.l. vetur en fossinn sjálfur var mjög fallegur. Veðurguðirnir voru líka svo elskulegir að láta sólina skína á okkur þessa tvo tíma sem við stoppuðum við fossinn. Þá var "bara" eftir að hjóla aftur til skálans en við höfðum verið tæpa fimm tíma að hjóla í Eldgjá.

Ég verð að viðurkenna að það var erfiðara að hjóla til baka.  Brekkan, sem var svo æðislegt að hjóla niður, þurfti núna að fara upp!

Brattinn var það mikill að flestir leiddu hjólin upp, og voru fegnir þegar toppnum var náð. Síðan var hjólað áfram eftir sama vegi og áður hafði verið komið eftir og vaðið aftur yfir sömu árnar.

Um k.l. átta dimmdi mjög snögglega og kom sér þá vel að hafa ljós, sem ekki allir höfðu.

Allir komust þó heilu og höldnu til baka í skálann, sá síðasti (ég) klukkan níu, ferðin tók því tæpa tólf tíma.   

Nú upphófst mikil átveisla, nokkrir bjúguunnendur voru á staðnum en einnig rúsínu- og grænmetisætur. Að máltíð lokinni var ætlunin að fara í laugina. Þá brá svo við, eins og fyrra kvöldið, að meirihlutinn féll í djúpan draumsvefn og fóru aðeins þrír í laugina. Þar voru fyrir tveir jeppamenn sem voru óbreytandi við að segja sögur af ferðum sínum um landið.

Sunnudagsmorguninn rann upp, ekki "bjartur og fagur", en veðrið var samt mjög gott. Það hafði rignt um nóttina og þoka var yfir fjöllunum. Eftir að hafa borðað morgunmat og pakkað saman skiptist hópurinn í tvennt, fjórir fóru í gönguferð upp að háhitasvæði sem þarna er og upp á fjall en hinir fóru í laugina. Ekkert var hjólað þennan dag enda lagði rútan af stað áleiðis í bæinn kl. 14:00.

Í heild var þetta rosalega skemmtileg ferð, hér hef ég aðeins stiklað á stóru, því ekki er hægt að segja frá öllum bröndurunum eða lýsa andrúmsloftinu sem myndast í svona ferðum en það er engu líkt. Vil ég hvetja sem flesta til að fara í ferðir Í.F.H.K. sumarið 1994 og kynnast þessu af eigin raun.

Svala Sigurðardóttir
Teikningar Jón Örn Bergsson

Birtist fyrst í Hjólhestinum janúar 1994