Fyrir ofan Vik er gamall sveitavegur sem liggur niður að Kerlingardalsá. Eitthvað hafði lækjunum fjölgað frá því ég heimsótti svæðið síðast; við komumst ekki niður að jökulánni fyrir vatnavöxtum í lækjunum. Það var blautur en hress hjólahópur sem kom til baka af Heiðinni. Ákváðum að kíkja niður í Dyrhólaey og koma við í Loftsalahelli. Smá puð sem hefði launað okkur með geðveiku útsýni ef þokan hefði ekki byrgt okkur sýn. Mótlæti þjappar fólki saman og eftir hressandi heimsókn í sundlaugina fórum við út að borða í Suður-Vík. Þar var góðgætið snætt, ölið kneifað og veðurguðir mærðir, svo við gætum farið upp í Þakgil næsta dag.
Næsti dagur tók á móti okkur með sól og blíðu. Frá þjóðvegi 1 er 15 km leið upp í Þakgil. Fyrst framhjá grösugum sveitabæjum, svo tekur ægifögur náttúran við. Og brekkur. Það þarf að vera í sæmilegu hjólaformi fyrir þessa leið og nú er búið að brúa mestu ána á leiðinni svo þessi vegur er líka fær fólksbílum. Þegar við komum yfir brúna var stór hola í veginum, ca. tveggja metra djúp. Það var talsverð umferð ökutækja þarna og, ef meira hefði hrunið úr veginum hefði litlu mátti muna að fólk yrði innlyksa í Þakgili. Við létum skálavörðinn vita af holunni. Vonandi er búið að fylla í hana. Þetta hamlaði ekki för okkar, minnsta málið að krækja fram hjá óvæntum uppákomum, eða í þessu tilfelli, óvæntum niðurföllum. Þegar maður er á reiðhjóli.
Á leiðinni í bæinn stóðumst við ekki mátið að hjóla niður að flugvélaflakinu á Sólheimasandi. Það eru fjórir km frá bílastæðinu að flakinu, og ferðin tekur gangandi tvo til þrjá klukkutíma, en á reiðhjóli er það þægilegur hálftími. Þetta er eitt það albesta við að ferðast á reiðhjóli. Maður nær að sjá svo miklu meira en á tveimur jafnfljótum.
Hrönn Harðardóttir
Birtist fyrst í Hjólhestinum mars 2018.
Myndir. Hrönn Harðardóttir (merktar klúbbnum), Anna Magnúsdóttir, Auður Jóhannesdóttir, Björn Bjarnason.
Sjá nánar í myndaalbúmi á Google Photos: 2017 Vík í Mýrdal
