Í bílaumferð er hjólreiðafólk minnimáttar og kvartanir yfir tillitsleysi bílstjóra eru skiljanlegar. En á stígum snýst dæmið við. Þar er hjólreiðafólkið ógnandi í garð gangandi. Það hljómar frekt að hjólreiðafólk skuli kvarta jafnt yfir bílstjórum sem gangandi því vandamálið á stígum er oftar en ekki að við hjólum óskynsamlega miðað við aðstæður og gleymum tillitssemi.
Stígum deilum við með gamalmennum, barnafólki, hundafólki og hlaupurum með eyrnatappa. Við þurfum að sætta okkur við þennan veruleika, anda rólega og slaka á í návist þeirra.
Ég hef gerst sekur um að hjóla án nægilegrar tillitssemi á stígum. Ég þekkti bara on/off takka og hjólaði alltaf greitt því ég var alltaf að æfa mig eða flýta mér. En ég leit í eigin barm fyrir skömmu. Setti mig í spor fólks í friðsælum göngutúr á meðan nokkur hjól þutu framhjá á ógnarhraða og vildi ógjarnan vera í þeirra sporum.
Nú vel ég sprett-svæðin mín betur. Þau eru misjöfn eftir tíma dags og vikunnar. Stundum fáfarnar götur en stundum stígar. En þegar ég mæti eða ek fram úr fólki á stígum hægi ég ferðina niður á vinalegan hraða. Hraða sem ég get boðið góðan daginn og fengið kveðju til baka.
Hliðaráhrif aukinnar tillitssemi eru að pirringur allra minnkar, slysahætta hverfur, ég stuðla að betri ímynd hjólreiðafólks, nýt betur ferðarinnar og er sáttari við sjálfan mig.
Ebenezer Þ. Böðvarsson,
Hjólarómantíker
Hjólhesturinn, mars 2012