9. – 25. júní 2013

Inngangur

Ég fór í mína fyrstu hjólaferð erlendis árið 2011. Þá fórum við Gústi bróðir saman til Frakklands og hjóluðum um 1100 km á 10 dögum. Sú ferð var ákaflega skemmtileg, krefjandi og lærdómsrík.

Fyrir og eftir þá ferð höfum við farið saman í ýmsar styttri og lengri ferðir innanlands, allt saman dagsferðir frá fimmtíu og upp í hundrað kílómetra. Við höfum oft rætt um að fara í aðra hjólaferð til útlanda, án þess að hafa neglt niður neinn sérstakan áfangastað.

Besta leiðin til að jafna sig eftir flugferð yfir hálfan heiminn er að hjóla. Það var nákvæmlega það sem ég og bekkjarfélagar mínir gerðum í útskriftarferð okkar til Taílands vorið 2013.

Sumarleyfisferð Hjólaræktar Útivistar 2013 var farin um Vestfirði sunnanverða 4. – 9. júlí 2013. Hópurinn kom  á eigin bílum í Stykkishólm, þar sem ferjan var tekin yfir Breiðafjörð. Reyndar voru nokkur þegar komin vestur á firði og ætluðu að hitta hópinn á Brjánslæk. Við vorum komin tímanlega til að ná ferjunni sem fór frá landi um hálf fjögur. Auk þess þurftum við að finna einhvern til að taka trússkerruna í bátinn, þar sem trússarinn bjó á Patreksfirði og það tókst fljótlega.

Myndir úr vel heppnaðri ferð ÍFHK á Snæfellsnes helgina 14. og 15. júní 2014.

Ef þú labbar rólega milli staða ættir þú ekki að koma á áfangastað í svitakófi líkt og þú hefðir hlaupið alla leiðina. Það sama á við þegar farið er á milli staða á reiðhjóli, það þarf enginn að koma kófsveittur á áfangastað.

Hörmungatúrismi er útbreiddari en margur kynni að halda. Fjöldi fólks fær mikið út úr því að skoða gamla pyntingaklefa, vígvelli og staði sem hafa orðið illa úti í allskyns hamförum. Íslendingar kynntust þessu eftir Suðurlandsskjálftann árið 2000 og eitthvað var um að fólk gerði sér ferð í draugahverfin nýju eftir efnahagshrun. Það sem fyrst og fremst verður illa úti á Íslandi er jafnframt það sem flestir kjósa að skoða, þ.e. náttúra landsins. Sá fjöldi fólks sem skoðar Kárahnjúka í dag er margfaldur á við fjöldann sem þangað fór áður en staðnum var rústað. Framkvæmdin var að sjálfsögðu mikil kynning og nýjir vegir gerðu svæðið aðgengilegt almenningi en hörmungatúrismi er það engu að síður.

Sameiginleg saga mín og reiðhjólsins er ekki ýkja löng. Ég er nýlega skriðin í sextugt og er stolt af því. Fyrsti hjólatúrinn var á  reiðhjóli bróður míns þegar ég var 7 ára. Ég stalst til þess og það var í fyrsta og jafnframt síðasta sinn, því á alltof stóru DBS strákahjóli  var ég tilneydd að hjóla “undir slá”. Hver veit nú hvað það er í dag .. !

Fyrsta helgarferð sumarsins heppnaðist líka svona ljómandi vel. Hér eru nokkrar svipmyndir:

Íslenski fjallahjólaklúbburinn (ÍFHK) var stofnaður í þjóðgarðinum í Skaftafelli 5. júlí 1989 og hefur því starfað í aldarfjórðung á þessu ári. Stofnendur og félagsmenn ÍFHK voru um margt frumkvöðlar í ferðamennsku á reiðhjólum við íslenskar aðstæður. Fjallahjólin voru ný á þessum tíma og auðvelduðu bæði ferðir um fjöll og firnindi en líka ferðir í borgum því á þessum tíma voru flágar sjaldséðir á gangstéttum. Það var því kannski eðlilegt að kenna hinn nýstofnaða klúbb við það farartæki enda varð fjallahjólið fljótlega allsráðandi á markaðinum hérlendis. Af og til hefur komið til tals að breyta nafninu en ávallt verið ákveðið að halda í þetta gamalgróna og þekkta nafn. Sögu klúbbsins má lesa á vef klúbbsins og raunar  líka sögu hjólreiða á Íslandi frá upphafi.

Kíktu með í ferð með okkur

Ég ætlaði varla að þora að mæta í mína fyrstu þriðjudagskvöldferð.  Ég hélt að allir í Fjallahjólaklúbbnum hlytu að vera í þrusuformi, á eðalhjólum og spandexklæddir frá toppi til táar.  Verandi miðaldra, gigtveik, allt of þung kona, á ódýru byggingavöruverslunarhjóli hafði ég áhyggjur af því að ég ætti ekkert erindi í þennan félagsskap.  Ég byrjaði að hjóla af því ég var ekki göngufær lengur sökum ofþyngdar.  Framundan var utanlandsferð með gönguklúbbnum mínum og ég var ekki í neinu formi til að taka þátt.  Ég setti  mér það markmið um vorið  að koma mér í betra form með því að synda daglega og hjóla til vinnu svo ég þyrfti ekki að hanga ein á barnum á meðan göngufélagar mínir spændu sprækir upp um fjöll og firnindi.  Þetta heppnaðist ljómandi vel, ég var allt önnur manneskja um haustið og plumaði mig vel í gönguferðinni,  svo ég ákvað að taka dæmið lengra og hjóla um veturinn og komast í enn betra form.  Ég rakst á Fjallahjólaklúbbinn á netinu og heillaðist af starfseminni, sérstaklega því að allt starf er þar unnið í sjálfboðavinnu.